W poprzednich wpisach pisałem o przesłankach zastosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania oraz o wyłączeniach stosowania tej klauzuli.
Dziś pora na ostatnią część trylogii, tym razem o procedurze stosowania tej instytucji 🙂
Jak już mówiłem, klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania zarezerwowana jest na poważniejsze sprawy i stanowi środek ostateczny, gdy inne metody podważenia danej czynności nie mogą być zastosowane. Dlatego też przewidziano specjalny rodzaj postępowania podatkowego w przypadku unikania opodatkowania.
Po pierwsze, wszczęcie i prowadzenie takiego postępowania jest domeną Szefa Krajowej Izby Administracji Skarbowej. Jest to stosunkowo nowy (od marca 2017) organ centralny, a jedną z jego głównych kompetencji jest właśnie przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania.
Szef KAS działa z urzędu i może wszcząć postępowanie na jeden z dwóch sposobów:
1) poprzez wszczęcie własnego postępowania, prowadzonego przez Szefa KAS od samego początku (np. gdy organ ten samodzielnie podejmie informacje z różnych źródeł, że grupa podatników unika opodatkowania przez holding zarejestrowany w raju podatkowym),
2) poprzez przejęcie do dalszego prowadzenia całości lub części postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej – ma to miejsce, gdy organy podatkowe prowadzące indywidualne postępowanie w sprawie konkretnego podatnika, stwierdzą możliwość zastosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.
W przypadku podatków i opłat lokalnych (np. podatek od nieruchomości) przejęcie postępowania przez Szefa KAS odbywa się na wniosek prezydenta, burmistrza lub wójta (zależnie od statusu gminy).
Kiedy już Szef KAS prowadzi swoje postępowanie (na jeden ze wskazanych powyżej sposobów), będzie on badał, czy zostały spełnione przesłanki zastosowania klauzuli. W tym celu, Szef KAS może prowadzić klasyczne postępowanie podatkowe – badać księgi podatkowe, dokonywać oględzin, czy też przesłuchiwać świadków.
Co ciekawe, Szef KAS może również zasięgnąć opinii Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania. Jest to specjalny organ złożony z wybitnych specjalistów i praktyków z zakresu prawa podatkowego. Rada ta wydaje opinię, czy w jej ocenie dana czynność stanowi unikanie opodatkowania, czy też nie.
Co istotne, na wniosek podatnika Szef KAS powinien zasięgnąć opinii Rady, nawet jeżeli nie zamierzał o nią występować.
Po przeprowadzeniu dowodów i wyjaśnieniu sprawy, przychodzi pora na zakończenie postępowania. Opcje są dwie:
1) decyzja o umorzeniu postępowania – jeżeli nie stwierdzono przesłanek zastosowania klauzuli,
2) decyzja określająca skutki podatkowe czynności, na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki mógłby zaistnieć, gdyby dokonano czynności odpowiedniej.
W drugim przypadku, jeżeli Szef KAS przejął prowadzoną kontrolę celno-skarbową, to jednocześnie przekaże ją z powrotem do prowadzenia organowi podatkowemu. Tym razem już z uwzględnieniem stanu rzeczy według „czynności odpowiedniej”.
Jeżeli wydano drugą z ww. decyzji, to przysługuje nam od niej odwołanie, które w terminie 14 dni wnosimy do… Szefa KAS 🙂 Tak – odwołanie od decyzji rozpatruje ten sam organ, które zaskarżoną decyzję wydał 🙂
Na pocieszenie – drugą decyzję możemy już skarżyć do WSA.
0 komentarzy